Valentijnszon

De zon bedekte het land met een warm licht. De kleuren en het licht waren een welkome verschijning na grijze wintermaanden.

Buiten sneed de gure wind meteen kras langs Trevor’s gezicht. Het schouwspel van zonnestralen was nog slechts een voorproefje van de lente, die bij de winter op de deur stond te kloppen. De lente had het nog niet van de winter gewonnen, maar iedere dag was een nieuwe veldslag die door het seizoen van warme kleuren en zachte lucht gewonnen werd.

De zon danste over de gezichten van de mannen op het terras waar Trevor naartoe gewandeld was. Hij was niet de enige die had besloten deze vroege glimlach van de lentezon tegemoet te treden. De zon, jassen, sjaals en warme chocolademelk verwarmden de harten. Mensen droegen hun zonnebrillen als een zomers attribuut dat vooruit liep op de warmere dagen die nog in het verschiet lagen.

Toch was zijn bezoek minder spontaan dan het zich voordeed. Hij had deze dag gekozen om haar te ontmoeten. De aanwezige zon was slechts een prettige bijkomstigheid, en niet meer dan dat. Trevor wilde het niet als een teken zien. Iedereen kon de warme zon als een teken zien op Valentijnsdag.

Trevor ging zitten aan een tafeltje met zijn gezicht naar de weg gericht. Hij was niet de enige man die zo zat. Andere mannen zaten naast hem, alleen aan een tafeltje, met een lege stoel tegenover zich en blikken met verschillende maten van verwachting in hun ogen. Allemaal mannen die de vriendelijke ochtendzon als een teken konden zien, maar niet allemaal gelijk konden hebben. Er zaten ook gezelschappen: jonge stelletjes, gezinnen, vrienden. Trevor zag alleen zijn lotgenoten, en zag het wachten van hen.

Wachten op die ene vrouw. Een vrouw die ze al jarenlang kenden of nog nooit hadden gezien. Welke stoeltjes zouden leeg blijven? Af en toe kwam er een vrouw langs. Af en toe zocht een vrouw een tafeltje op en schoof ze aan. Weer keek een man ongeduldig op zijn telefoon. Iemand anders bestelde toch nog maar een nieuwe kop koffie. ‘Ik verwacht iemand’, zag Trevor over iemands lippen rollen.

Het waren allemaal symptomen van een collectieve eenzaamheid waar ook Trevor van deel uit maakte. Hij wist hoe haar foto er uit zag, maar verder dan dat ging zijn kennis niet. Hij vroeg zich stilzwijgend af of ze nog zou komen vandaag, of daarna nog een keer. “Ik verwacht iemand”, zei hij toen de ober voorzichtig kwam polsen wat Trevor nog bliefde.

Minuten tikten verder in de jaarlijkse strijd van de vroegtijdige lentezon tegen de dralende winter. Net zo langzaam verstreken de minuten voor al de mannen, die samen alleen waren in hun wachten.